Παρουσιάζοντας μια είδηση (the goverment way)

     Κυριακή πρωί και ενώ χάζευα τα TL μου πίνοντας το καφεδάκι μου, πέφτω πάνω σε ένα tweet που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Το tweet έγραφε «ΑΠΩΛΕΙΕΣ 400 ΕΚΑΤ. ΕΤΗΣΙΩΣ - «Φάμπρικα» διορισμών με μαθητές φαντάσματα» και είχε δίπλα ένα link του άρθρου, από το site της εφημερίδας «ΗΜΕΡΗΣΙΑ». Το άρθρο ΕΔΩ. Βλέποντας λοιπόν το tweet, ξύπνησαν τα συντεχνιακά μου αντανακλαστικά και άνοιξα το link, να διαβάσω το άρθρο, να δω τι στην ευχή έκαναν πάλι αυτοί οι καθηγητές και «έβαλαν μέσα» το Δημόσιο Ταμείο.

     Διαβάζουμε λοιπόν στο άρθρο ότι: «Χιλιάδες εκπαιδευτικοί τοποθετούνταν σε Επαγγελματικά Λύκεια και Επαγγελματικές Σχολές για να καλύψουν τις «ανάγκες» ενός μικρού αριθμού μαθητών που, όμως, με διάφορα τρικ εμφανιζόταν στα χαρτιά μεγαλύτερος.». Χμ, ξέρω ότι στα ΕΠΑΛ, με τις διάφορες ειδικότητες, τα τμήματα συχνά μπορεί να είναι ολιγομελή, ότι μπορεί κάποιοι καθηγητές να προσπαθήσουν να πείσουν κάποιους μαθητές να αλλάξουν ειδικότητα για να συμπληρωθεί κάποιο τμήμα που τους ενδιαφέρει, και διάφορα τέτοια, αλλά αυτό το (όπως λέει παρακάτω το άρθρο): «γίνονταν πολλαπλές εγγραφές των ίδιων μαθητών σε διαφορετικές ειδικότητες ή και σε διαφορετικά Επαγγελματικά Λύκεια», λυπάμαι, εγώ δεν το έχω δει πουθενά. Πιθανόν και να έχει γίνει κάπου, αλλά εδώ το άρθρο μιλάει για «φάμπρικα» και «χιλιάδες διορισμούς» και «απώλειες 400 εκάτ. ετησίως». Και βεβαίως, κλείνει με το «υπήρχαν μετανάστες μαθητές «φαντάσματα» οι οποίοι προκειμένου να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια εγγράφονταν στα ΕΠΑΛ, προσκομίζοντας πλαστά πιστοποιητικά, αλλά δεν παρακολουθούσαν τα μαθήματα». Κορόιδο Έλληνα, πλήρωνε εσύ, για να έρχονται οι «ξένοι», να σου παίρνουν τις δουλειές, να βάζουν μέσα και το Δημόσιο Ταμείο. Τρεχάτε τώρα να φωνάξετε τα Χάχανα να "ξεβρωμίσει" και ο χώρος της εκπαίδευσης. Τέλος πάντων, ας κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι αυτή είναι μια τόσο διαδεδομένη πρακτική στα ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ, όπου εφαρμόζεται για να αυξήσει τεχνητά των αριθμό των μαθητών σε ΟΛΑ τα σχολεία Τεχνικής Εκπαίδευσης (Τ.Ε.) στην Ελλάδα και εγώ απλά τόσα χρόνια δεν το έχει πάρει χαμπάρι (εγώ και το Υπουργείο, γιατί «η φάμπρικα είχε στηθεί κυριολεκτικα κάτω από τη μύτη του» - sic). Παρ’ όλα αυτά, ο οποιοσδήποτε έχει κάποια σχέση ή γνώση της Εκπαιδευτικής πραγματικότητας, παραξενεύεται κάπως διαβάζοντας τα παραπάνω, αφενός γιατί τα τελευταία χρόνια οι διορισμοί γίνονται με το σταγονόμετρο (ειδικά δε στην Τ.Ε. , ελάχιστοι διορίζονται κάθε χρόνο), αφετέρου αυτό το ποσό των 400 εκατομμυρίων ευρώ ετησίως σε απώλειες, είναι απλά τερατώδες ως νούμερο (και θα δείξω ευθύς αμέσως γιατί). Κάτι δεν πάει καλά εδώ, ας συνεχίσω λοιπόν το διάβασμα του άρθρου.

     Η λύση λοιπόν του μυστηρίου έρχεται αμέσως μετα, με μια παράγραφο που τιτλοφορείται «Μαύρη Τρύπα» και ξεκινάει με το εξής καταπληκτικό απόσπασμα: «Αποτέλεσμα των στρεβλώσεων που υπάρχουν στο εκπαιδευτικό σύστημα και κυρίως στην τεχνική εκπαίδευση είναι να προκαλείται «μαύρη τρύπα» 400 εκατ. ευρώ ετησίως, δηλαδή περίπου όσα έκοψε η τρόικα από την εκπαίδευση στο πλαίσιο του πακέτου των νέων μέτρων». Οk, στοπ, δεν περιγράφω άλλο! Ρε αναθεματισμένοι (για να μην πω κάτι χειρότερο όπως έλεγα την ώρα που το διάβαζα), στο πακέτο των νέων μέτρων, υπάρχει περικοπή 400 εκατομμυρίων από την Παιδεία και αφενός το φορτώνετε στην τρόικα (πολύ αμφιβάλλω), αφετέρου μας λέτε ότι «πρακτικά δεν θα κοπεί τίποτε γιατί εντοπίσαμε στρεβλώσεις που οφείλονται σε απάτες των καθηγητών, οπότε θα καλυφθεί από τον... εξορθολογισμό των δαπανών». Ε, άντε και τσιγκελωθείτε. Και το νουμεράκι ε, ΑΚΡΙΒΩΣ 400, ούτε π.χ. 250 (που και πάλι δεν στέκει με τίποτα), γιατί κάποιος μπορεί να σκεφτόταν «και από που θα κοπούν τα υπόλοιπα;», ούτε φυσικά 500 γιατί θα έπρεπε να τα δούμε κάπου αυτά τα επιπλέον χρήματα. Ας αποδομήσουμε λοιπόν αυτό το "ψεμματάκι" για τη «φάμπρικα» και τις «απώλειες» με λίγα μαθηματικά επιπέδου μαθητή δημοτικού.

     Aποτέλεσμα λοιπόν «των στρεβλώσεων, και κυρίως στην Τ.Ε.» (λόγω της «φάμπρικας»), είναι αυτές οι τερατώδεις απώλειες των 400 εκατομμυρίων ετησίως. Για να δούμε σε ποια «μαύρη τρύπα» πέφτουν αυτά τα χρήματα. Μήπως στα βιβλία; Αν δηλώνονται περισσότεροι μαθητές ενώ δεν υπάρχουν, θα τυπώνονται και τα αντίστοιχα βιβλία χωρίς λόγο. Το κόστος της εκτύπωσης ΟΛΩΝ των βιβλίων, είναι 31 εκατομμύρια ετησίως (επί ΟΕΔΒ, γιατί από πέρσι εκτυπώνονται αλλού). Και μέσα σε αυτά τα 31 εκατομμύρια περιλαμβάνονται τα πάντα, μέχρι και η μισθοδοσία του προσωπικού του οργανισμού και η μεταφορά. Ας υποθέσουμε ότι οι μισοί μαθητές στα Ελληνικά σχολεία είναι φαντάσματα ή «απατεώνες αλλοδαποί» και ας πούμε ότι η ζημιά είναι χοντρικά 15 εκατομμύρια (και πολλά λέω) από αχρείαστα βιβλία. 400 – 15 = 385. Ακόμα πολλά μας λείπουν. Α, μα φυσικά, το άρθρο μιλάει για «φάμπρικα διορισμών». Οπότε το παραπανίσιο κόστος θα είναι από τους πλεονάζοντες (και αχρείαστους εκπαιδευτικούς). Σημείωση, ότι το κόστος δεν μπορεί να είναι από λειτουργικά έξοδα, ένα σχολείο θα λειτουργούσε και π.χ. θα έκαιγε πετρέλαιο και με λιγότερους μαθητές, εκτός αν έπρεπε να κλείσει.

     Για να δούμε πόσοι παραπανίσιοι, «αχρείαστοι» εκπαιδευτικοί απασχολούνται ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ χάρις σε αυτή τη φάμπρικα. Για όσους δεν γνωρίζουν και ενημερώνονται μόνο από το Mega, το ΣΚΑΙ, τον ΑΝΤ1, τα «Νέα», το «Βήμα», το «Πρώτο Θέμα» και την «Καθημερινή», ο μισθός ενός εκπαιδευτικού με προϋπηρεσία μέχρι 9 έτη είναι από 10.000 έως 12.000 ετησίως, κάποιου με προϋπηρεσία μέχρι 15 έτη, 13.500 – 14.000, και πάει λέγοντας (οι πολύ παλιοί να είναι λίγο πάνω από τις 20.000 ετησίως). Επίσης στα ΕΠΑΛ, υπηρετούν συνήθως νέοι (υπηρεσιακά) καθηγητές, για σωρεία λόγων (π.χ. οι περισσότερες ειδικότητες είναι καινούργιες, ξεκίνησαν προ ολίγων ετών). Δεν πειράζει, να θεωρήσουμε ότι ο μέσος ετήσιος μισθός ενός καθηγητή στα ΕΠΑΛ είναι 16.000; Να τις κάνουμε 20.000; Ας τις αφήσουμε εκεί, γιατί τα προηγούμενα χρόνια οι μισθοί ήταν σαφώς ψηλότεροι (αν και μ.ο στις 20.000 δεν ήταν με τίποτα). Έχουμε υπόλοιπο 385 εκατομμύρια, άντε, ας βγάλουμε άλλα 35 (το χρόνο) για διάφορα «ψιλά έξοδα» (να θυμίσουμε ότι τα βιβλία κοστίζουν 31), μας μένουν 350 ολόκληρα εκατομμύρια το χρόνο, που τα ξοδεύουμε άσκοπα για να προσλαμβάνουμε υπεράριθμους καθηγητές. Ξέρετε πόσοι πρέπει να είναι αυτοί οι ΕΠΙΠΛΕΟΝ καθηγητές; 350.000.000/20.000 = 17.500. 17.500 υπεράριθμοι καθηγητές το χρόνο, χάρις τη «φάμπρικα» που λειτουργεί στην Τ.Ε. «κάτω από τη μύτη του Υπουργείου» (ναι, καλά). Και ενώ σκέφτεσαι «α, τι καλά, χάρις στον εξορθολογισμό του Υπουργείου και την αποκάλυψη της απάτης, κάθε χρόνο θα γλιτώνουμε 17.500 καθηγητές (σ.σ. στην πραγματικότητα πολύ πάνω από 25.000 είναι το νούμερο)», ρίχνεις μια ματιά λίγο παρακάτω και βλέπεις έκπληκτος το «Κατά την περσινή σχολική χρονιά (2011-2012), στα 389 Επαγγελματικά Λύκεια της χώρας (δεν συμπεριλαμβάνεται η Σιβιτανίδειος Σχολή) φοίτησαν συνολικά 87.352 μαθητές οι οποίοι «μοιράστηκαν» σε 5.845 τμήματα. Την ίδια ώρα, δίδαξαν πέρυσι συνολικά 13.823 εκπαιδευτικοί εκ των οποίων οι 12.736 είναι μόνιμοι και οι 1.091 αναπληρωτές και ωρομίσθιοι». Ώπα, ώπα, μισό λεπτό. Υποτίθεται ότι αποκαλύφθηκε μια καλοστημένη απάτη, μια φάμπρικα, χάρις στην οποία φαινόντουσαν στα στοιχεία του Υπουργείου περισσότεροι μαθητές (και δη στην Τ.Ε.), από ότι πραγματικά είναι, με συνέπεια να δημιουργούνται πλασματικά τμήματα και να διορίζονται επιπλέον, αχρείαστοι καθηγητές. Και το κόστος αυτής της απάτης, έφτανε περίπου τα 400 εκατομμύρια ευρώ ΕΤΗΣΙΩΣ. Και ενώ φαίνεται ότι λόγω αυτής της απάτης, με υπερσυντηρητικούς υπολογισμούς, κάθε χρόνο απασχολούνται 17.500 «αχρείαστοι» καθηγητές (είπαμε το νούμερο θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερο) κυρίως στην Τ.Ε., διαπιστώνουμε ότι ΣΥΝΟΛΙΚΑ στην Τ.Ε. απασχολούνται 13.800 καθηγητές. Έναν απλό υπολογισμό δεν κάτσατε να κάνετε ρε δημοσιογραφικά τζιμάνια; Μετά βέβαια, το άρθρο γαρνίρεται με διάφορα random στατιστικά από διάφορες random χώρες, για να δείξουμε ότι έχουμε υπερβολικά πολλές τεχνικές ειδικότητες (τι να τις κάνουμε τόσες πολλές, κοστίζουν), πολύ λίγα παιδιά ανά τμήμα (ας κλείσουμε μερικά σχολεία, τι εννοείς ότι «τα σχολεία στην ορεινή Ελλάδα και στα νησιά είναι εκ των πραγμάτων μικρά;»), ενώ κλείνει θριαμβευτικά με μια αναφορά στην επερχόμενη αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών (το οποίο μεν συγκλίνει με τον Ευρωπαικό μέσο όρο, αλλά εμείς θα το αυξήσουμε ούτως ή άλλως – τι κρίμα που δεν κάνει και μια αναφορά στον Ευρωπαϊκό μέσο όρο αποδοχών να κάνουμε και εκεί τις απαραίτητες συγκρίσεις).

     Οπότε, η δική μου αφήγηση για το πως γράφτηκε αυτό το άρθρο είναι η εξής:

-Μήτσος (αρχισυντάκτης Ημερησίας, προς τους συντάκτες): Παιδιά πρέπει να γράψουμε για τις περικοπές του νέου πακέτου μέτρων. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο πως θα τις παρουσιάσουμε, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν είναι για να μας κόβουν την κρατική διαφήμιση. Χαρά (σ.σ. Χαρά Καλημέρη, συντάκτρια του άρθρου), εσύ θα γράψεις για τις περικοπές στην Παιδεία.

-Χαρά: Πόσα είναι;

-Μήτσος: 400 εκατομμύρια. Γράψε ότι ήταν επιταγή της τρόικας.

-Χαρά: Καλά, αυτό εντάξει, αλλά πολλά είναι, τι να πούμε;

-Μήτσος: Δεν έχεις εκεί κανένα σκανδαλάκι έτοιμο;

-Χαρά: Διάβαζα ότι σε ένα ΕΠΑΛ, δεν θυμάμαι ποιο, έκαναν διπλοεγγραφές μαθητών για να φαίνεται ότι έχουν περισσότερα τμήματα και σε ένα άλλο έγγραφαν αλλοδαπούς που δεν παρακολουθούσαν μαθήματα, για να παίρνουν πράσινη κάρτα.

-Μήτσος: Δεν τα λες και μεγάλο σκάνδαλο, αλλά κάτι είναι. Γράψε για μια φάμπρικα διορισμών μέσω παρουσίασης πλασματικών στοιχείων, βάλε και ως σάλτσα τίποτα στατιστικά, και κάνε την περικοπή να φαίνεται ως «εξορθολογισμός».

-Χαρά: Να γράψω και για το ωράριο, αυξάνεται άκουσα.

-Μήτσος: Εννοείται. Α, τους αλλοδαπούς μη ξεχάσεις να αναφέρεις. Οπωσδήποτε θέλω τέτοια αναφορά μέσα.

-Χαρά: Έγινε αφεντικό, σε μια ώρα θα έχεις το άρθρο έτοιμο.

     Και η περικοπή λοιπόν φαίνεται ανώδυνη (όσα κόβουμε τα γλιτώνουμε από τον «εξορθολογισμό» των δαπανών»), και τη φορτώνουμε αλλού (στην τρόικα), και στοχοποιούμε τους καθηγητές (με τη «φάμπρικα»), και αφήνουμε και μια πόρτα αν τυχόν χρειαστεί να γράψουμε για τίποτα απολύσεις αύριο μεθαύριο (αφού έχουμε τόσους «αχρείαστους» καθηγητές), και όλα αυτά με κερασάκι το ωράριο. Στην τελική, άντε και κάποιος τα έλεγξε τα νούμερα (και το πόσο δεν βγαίνουν), θα αφήσουμε την αλήθεια να μας χαλάσει μια υπέροχη ιστορία; Άντε, περαστικά μας.

Εκλογές και νομιμότητα

Πολλή κουβέντα γίνεται τις τελευταίες μέρες για το αν θα πρέπει ή όχι να γίνουν εκλογές άμεσα. Η αλήθεια είναι ότι ως χώρα βιώνουμε μια κατάσταση όπου τουλάχιστον η δική μου γενιά (των thirty something) δεν έχει βιώσει στο παρελθόν, όχι τουλάχιστον σε τέτοια ένταση. Οι υπέρμαχοι των εκλογών «εδώ και τώρα» μιλάνε για «έλλειψη νομιμότητας» της κυβέρνησης, για «έκφραση του λαού», για «πολιτική και κοινωνική εκτόνωση». Οι έχοντες αντίθεση άποψη, μιλούν για «κρίσιμες περιόδους», για «συνταγματική νομιμότητα της κυβέρνησης», για «τετραετία που λήγει σε 1,5 χρόνο από τώρα» και για «έλλειψη ικανής εναλλακτικής πρότασης». Υπάρχουν φυσικά και πάρα πολλά άτομα που προπαγανδίζουν υπέρ της μιας ή της άλλης θέσης, έχοντας όμως ιδιοτελείς σκοπούς. Δεν έχει κάποιο νόημα να απευθυνθεί κάποιο επιχείρημα προς αυτά τα άτομα, απλά να πω ότι το να προπαγανδίζεις υπέρ μιας πολιτικής (όπως οι αποκρατικοποιήσεις για παράδειγμα), περιμένοντας όμως να έχεις προσωπικά οφέλη από αυτή (είσαι σύμβουλος εταιρείας αποκρατικοποιήσεων), χωρίς να δηλώνεις την επαγγελματική σου ιδιότητα, είναι τουλάχιστον ανήθικο.

Στο προκείμενο. Το αίτημα για εκλογές, έχει μια σχετικά απλή βάση. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τον Οκτώβρη του 2009 εκλέχθηκε με μια σχετικά άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία με βάση ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα (όχι ότι κάθισαν οι περισσότεροι να το διαβάσουν βέβαια). Το πρόγραμμα αυτό, παρά κάποιες προσπάθειες τους πρώτους μήνες, πρακτικά δεν εφαρμόστηκε ποτέ (κάποιοι νόμοι του μπορεί να ψηφίστηκαν, αλλά λιμνάζουν ακόμη, όπως αυτός των Α.Ε.Ι.). Αντιθέτως ειδικά στον τομέα της Οικονομίας, αυτά που εφαρμόστηκαν, ουδεμία σχέση έχουν με αυτά που εξαγγέλθηκαν. Για την οικονομία της συζήτησης, να δεχθούμε ότι ούτε το πραγματικό ύψος του ελλείμματος γνώριζε η κυβέρνηση (για τους έχοντες κοντή μνήμη να θυμίσουμε ότι ο Καραμανλής και ο Παπαθανασίου έλεγαν ότι το έλλειμμα του 2009 είναι 3%, άντε 4%, άντε 5% το πολύ 6+ % του Α.Ε.Π., ενώ ήταν, ακόμη και χωρίς τη «υποτιθέμενη» (;) παραποίηση των στοιχείων της ΕΛ.ΣΤΑΤ., σε επίπεδα άνω του 12%) ούτε ότι μέσα στο 2010 έπρεπε να αποπληρωθούν περίπου 45 δις ευρώ σε ομόλογα που έληγαν (προίκα της κυβέρνησης Καραμανλή, ξέρετε, αυτής που άφησε πίσω της μια «θωρακισμένη οικονομία»). Επίσης το Μνημόνιο Ι, "έληγε" το 2013, πριν τη λήξη της θητείας της κυβέρνησης, οπότε ήταν μια πολιτική απόφαση που (πάλι για την οικονομία της συζήτησης) δεν "δέσμευε" μελλοντικές κυβερνήσεις. Το Μεσοπρόθεσμο τελείωνε μεν το 2015 όμως για τη διετία 2013-14 όπου θεωρητικά θα υπήρχε διαφορετική κυβέρνηση, προέβλεπε αύξηση των οικονομικών δεικτών. Τώρα όμως μιλάμε για πολιτικές, όπου ανεξάρτητα από το αν κάποιος θεωρεί ότι είναι σωστές ή όχι, δεσμεύουν πολιτικά τουλάχιστον 2 μελλοντικές κυβερνήσεις και τους πολίτες φυσικά. Οπότε η λαϊκή βούληση, πρέπει να εκφραστεί, είτε μέσω δημοψηφίσματος (που προσωπικά δεν μου φάνηκε και η καταστροφική ιδέα που παρουσιάστηκε), είτε μέσω εκλογών.

Η συγκεκριμένη κυβέρνηση, δύσκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αποτέλεσμα λαϊκής ετυμηγορίας δια μέσου των εκλογών, ενώ σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ακολουθούσα πολιτική δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με τα προεκλογικά πολιτικά προγράμματα των κομμάτων που την απαρτίζουν, έχει ως αποτέλεσμα το να είναι έως και απόλυτα λογικό (και φυσιολογικό) η συγκεκριμένη κυβέρνηση να έχει χάσει τη φαντασιακή της νομιμοποίηση στα μάτια των περισσοτέρων πολιτών (παραδοχή μεν, στηριζόμενη σε σωρεία ενδείξεων δε). Και η απώλεια της, φαντασιακής έστω, νομιμοποίησης οδηγεί σε αντιδράσεις, από απεργιακές κινητοποιήσεις έως «αγανακτισμένους» και κινήματα τύπου «Δεν Πληρώνω». Είναι πρακτικά αδύνατο σε μια δημοκρατική κοινωνία να εφαρμόσεις πολιτικές χωρίς τη συναίνεση των πολιτών, πόσο μάλλον, αν κανείς δεν σε έχει ψηφίσει για να εφαρμόσεις τις πολιτικές αυτές, όπως έχουμε στην περίπτωση μας.

Τώρα, αν εμείς ζούμε σε μια χώρα, όπου οι μισοί δεν πηγαίνουν να ψηφίσουν, και από αυτούς που θα πάνε, οι μισοί θα ψηφίσουν Κ.Κ.Ε. (με το διακηρυγμένο, αντί-Ευρωπαϊκό του πρόγραμμα) ή βάλουν τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή, πρέπει να το αποδεχτούμε (όπως και αυτοί για παράδειγμα που ψηφίζουν Κ.Κ.Ε., αποδέχονται τη βούληση των υπολοίπων όταν εκλέγονται ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ.) και αν δεν μας αρέσει, να προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε πολιτικά. Και διαφωνώ με επιχειρήματα όπως "είναι κρίσιμη η περίοδος" (αλήθεια, εδώ και δύο χρόνια, ποια περίοδος δεν χαρακτηρίστηκε ως "κρίσιμη";), και "απλά ανακατεύουμε την τράπουλα με τα ίδια σημαδεμένα φύλλα" (δηλαδή, γιατί να κάνουμε εκλογές αφού θα βγουν "οι ίδιοι", όπως είπε και ο Μπεγλίτης), γιατί απ' ό,τι φαίνεται τουλάχιστον δεν θα βγουν "οι ίδιοι". Ακόμη και αν θεωρήσουμε το σύνολο του πολιτικού κόσμου ως «ίδιους», η εφαρμογή της πολιτικής θα γίνει πλέον με τη συναίνεση των πολιτών. Όσο δε αφορά το περί "συνταγματικότητας της κυβέρνησης» (καθότι έχουμε "αντιπροσωπευτική δημοκρατία"), πιθανόν να έχουν δίκιο, θα ήθελα όμως όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο (και ότι δεν έχει σημασία η φαντασιακή νομιμοποίηση μιας κυβέρνησης) να σκεφτούν τι θα έλεγαν αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εκλεγόταν με το πρόγραμμα που εκλέχθηκε και τελικά εφάρμοζε το πρόγραμμα (πάλι) του Κ.Κ.Ε. (με την έξοδο για παράδειγμα από την Ευρωζώνη) και μάλιστα με συμφωνίες που θα δέσμευαν τη χώρα για μια δεκαετία τουλάχιστον.

Και κάτι τελευταίο. Οι πρώτες εκλογές της περίφημης Μεταπολίτευσης (ή στο πιο επίσημο, της «Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας»), έλαβαν χώρα στις 17/11/1974. Έκτοτε και μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί συνολικά άλλες 12 εκλογικές αναμετρήσεις. Από αυτές, στην «ώρα τους» (δηλαδή με την ολοκλήρωση της κυβερνητικής θητείας) έγιναν αυτές του 1981, του 1989 και του 2004. Δηλαδή, για διάφορους λόγους, οι 9 από τις 12 (συν μια, αυτής του 1974) εκλογικές αναμετρήσεις ήταν στην ουσία πρόωρες. Αυτό για όσους μιλούν περί «πολιτικής ανωμαλίας» αναφερόμενοι στην πιθανότητα διενέργειας πρόωρων εκλογών. Καταλήγοντας θέλω να πω ότι οι εκλογές είναι ένας πανίσχυρος νομιμοποιητικός μηχανισμός τον οποίο διαθέτει ένα εθνικό κράτος. Η νομιμοποίηση αυτή είναι απαραίτητη για τη συναίνεση εκ μέρους των πολιτών, της εφαρμογής της οιασδήποτε πολιτικής. Οι εκλογές βέβαια μπορούν να φέρουν στην εξουσία δυνάμεις, οι πολιτικές των οποίων δεν μας εκφράζουν και θεωρούμε βαθιά ειλικρινά ότι θα οδηγήσουν τη χώρα σε λάθος δρόμους και επικίνδυνες ατραπούς. Αυτό όμως είναι το τίμημα της Δημοκρατίας, οι λαοί (όπως ακριβώς και τα άτομα) κάνουν μια επιλογή και αναλαμβάνουν την ευθύνη και τα αποτελέσματα αυτής. Αν η διαδικασία αυτή δεν μας αρέσει, αυτό είναι ένα άλλο θέμα.